Over Tine Dewulf...

Hallo allemaal!

Ik ben Tine Dewulf, blootvoets bekapper, met een enorme passie voor paarden en hun welzijn.

De liefde voor paarden zit er van kleins af aan in. Echter ben ik niet zomaar op de bots hoefbekapper geworden. Laten we zeggen dat dat per ongeluk ging, toevallig op m’n pad gekomen. En gelukkig maar!

Enkele jaren geleden waren mijn man en ik met ons oudste paard Sioux op de sukkel. We zochten goede paardentherapeuten om ons te helpen hem beter te maken. Dat was een hele zoektocht, waarbij we zowel onszelf als onze paardenkennis in vraag moesten stellen. Bij die zoektocht keken we naar huisvesting, maar ook voeding. Even later kwam training in beeld, en nog even later de hoefverzorging. Alles wat ik dacht te weten over paarden leek wel onzin te zijn. Ik zocht argumenten en onderbouwingen voor elk simpel dingetje wat me ooit was aangeleerd. Echter bleken vele gewoontes en gebruiken geen echte reden te hebben. Van ‘We doen het altijd al zo.’ naar ‘Ja maar we zijn het zo gewoon, iedereen doet het zo.’ tot ‘Ik heb het zo geleerd, dus doe ik het zo.’

Ik snakte naar meer informatie, kennis, inzicht. We hebben een hele weg afgelegd met onze paarden, en helaas is Sioux niet meer bij ons. Hij was te ziek en we konden hem niet meer helpen. Toch is Sioux de reden dat ik zoveel heb bijgeleerd. Sioux heeft ons uitgedaagd te zoeken naar oplossingen, bij te leren, te onderzoeken.  Dankzij hem ben ik bij goede blootvoetse hoefverzorging uitgekomen.

Een bekapper kwam langs en vertelde vol passie wat hij deed en waarom. We mochten vragen stellen en kritisch zijn. Alles was heel logisch, goed onderbouwd. Ik had interesse en dat werd blijkbaar opgemerkt. De bekapper raadde me een cursus aan, voor meer inzicht in de hoeven van m’n eigen paarden. Wie weet later ook om ze zelf bij te houden.

Het bleef niet bij één cursus. Na de eerste kwam de volgende, en nog eentje, en nog maar een. En toen kwam een lezing, én een workshop, én een clinic, én een seminarie, én een dissectie, én een weekend, én een miniopleiding... Tussen dat alles las ik boeken, schuimde ik websites af, deed ik m’n eigen mini-onderzoekjes over bepaalde onderwerpen. Zomaar, uit interesse.

Op een bepaald moment zei een cursusgever tegen me: ‘En nu moet je het gewoon gaan doen!’. En ze had gelijk.

We zijn nu enkele jaren verder, en ik ben een gelukkige vrouw. Gelukkig omdat ik kan doen wat ik graag doe, en dat dan ook nog eens in het belang van paardenwelzijn.

Fijn jullie te leren kennen!

Liefs, Tine